www.starakartka.fora.pl

Gość

Tekst niedostępny. Muszę go poprawić i dopracować. Przepraszam. Mel.

Gość

Łał. Strasznie długi ten Twój rozdział. Ale mnie się podoba. Dużo nam wyjaśniłaś. Opowiadanie zapowiadało się na początku na coś w stylu "wojny synowej z teściową", ale już ostatnie linijki rozwiały ten pomysł. Czekam z niecierpliwością na ciąg dalszy, gratuluję takiego pomysłu, oraz życzę dużo weny. Wink

Budoko

Serinko, bo tędy łatwiej dotrze niż na gadu-gadu. JAK, powtarzam, JAK ŚMIAŁAŚ NIE POWIEDZIEĆ MI, ŻE DOKOŃCZYŁAŚ TO OPOWIADANIE? Naprawdę, jestem oburzona. Mam nadzieję, że masz jakieś naprawdę dobre wytłumaczenie, bo nie dożyjesz końca tygodnia, kochanie.

Gość

Psychical, na ciąg dalszy raczej nie ma co liczyć, nie mam pomysłu co do dalszych losów Piotra, Liliany i reszty. Cieszę się, że Ci się podobało, bardzo się z tego powodu cieszę. Ale może w najbliższym czasie dodam jeszcze coś innego, niezwiązanego z tym opowiadaniem. Poza tym ja nie mam, niestety, cierpliwości do dłuższych tekstów, nad czym ubolewam...
Budoko! Chyba jednak nie dożyję, bo wyjaśnienie mam marne. Zwyczajnie zapomniałam Ci o tym powiedzieć. Nie bij! Przepraszam, przepraszam, przepraszam! Jakoś mi wyleciało z głowy, że Ty czytałaś to chyba jako pierwsza. Potem zmobilizowałam się do dokończenia i wstawiłam na dwa fora. Wybaczysz...? *słodkie oczka* Następnym razem będę pamiętać, żeby Ci powiedzieć o dokończeniu czegoś, co czytałaś, albo napisaniu czegoś nowego. Obiecuję! I obietnicy dotrzymuję, bo napisałam fef, nie zgadniesz do czego. Nie, nie do Pottera, nie do Zmierzchu. Do Romea i Julii, o. Spodziewałaś się xD? Wstawię je tu niedługo. I przepraszam raz jeszcze, a poza tym postaram się być na gadu w piątek, jak przeżyję ten głupi konkurs frazeologiczny. Jak ja nienawidzę związków frazeologicznych, grr... No, nie gniewaj się już... Raz jeszcze przepraszam! Ściskam Cię, do piątku, kochana!

Gość

Och szkoda! No, ale ja chyba też muszę pomyśleć nad pisaniem jedno-odcinkowych opowiadań. Mam tak słomiany zapał, że głowa boli. No ale mam nadzieję, że szybko wstawisz coś nowego Wink

Gość

Tak, jeden fanfick już czeka na wstawienie, wpierw muszę go tylko poprawić i przeczytać raz jeszcze, coby błędów nie było. A tym słomianym zapałem - też tak mam, niestety. Ale cóż, kiedyś może spróbuję z czymś dłuższym, mam nadzieję, że nie porzucę tego po połowie prologu lub jego całości, jak to dotychczas bywało.

Gość

Nie tylko wy macie słomiany zapał. Już z pięćdziesiąt razy postanawiałam, że skończę opowiadanie, a zawsze przerywałam koło dziesiątego rozdziału. Znając życie ,,Wybranki'' również nie skończę... chociaż kto wie, może coś z tego będzie.

Gość

Muszę przyznać, że wiele dzieł mi sama opowiadałaś, ale to jest zdecydowanie najlepsze. Gratuluję!!!!

Gość

Cieszę się bardzo, że tak uważasz. Nie spodziewałam się, prawdę powiedziawszy. Mel.

Gość

"Był dwudziestoczteroletnim studentem aktorstwa, o bardzo delikatnej urodzie i naturze." Według mnie bez przecinka, ale ja się na interpunkcji nie znam.
"Był dwudziestoczteroletnim studentem aktorstwa, o bardzo delikatnej urodzie i naturze. Miał krótkie blond włosy i niebieskie oczy, głębokie i piękne. Piotr był bardzo wrażliwym i delikatnym chłopakiem". Powtórzenie słowa "był". Poza tym, zaczynanie każdego zdania od tego samego podmiotu jest zabiegiem nudnym i zdecydowanie bym go nie zalecała.
"Nie lubiany przez kolegów, fanów piłki nożnej". Nielubiany
"Nie lubiany przez kolegów, fanów piłki nożnej i innych „niebezpiecznych” według jego matki sportów, zagłębiał się w czytaniu sztuk teatralnych. Jego ulubioną była". Lubiany, ulubioną — powtórzenie.
"przebija się jego sztyletem. Matka Piotra, pani Grażyna, bardzo starała się". Się, się — powtórzenie.
"Mamcia, jak Grażynę nazywali mąż i syn, z każdym dniem bała się coraz bardziej, że ten drugi zostanie starym kawalerem. Na szczęście myliła się ". Się, się.
"Była córką Grażyny i Tadeusza oraz siostrą Piotra". Takie zdanie miałoby uzasadnienie istnienia, gdyby Maria nie była dzieckiem któregoś z wcześniej wymienionych protoplastów.
"Co tydzień farbowała włosy na przeróżne kolory (akurat w tym tygodniu miała". Tydzień, tygodniu.
"Na czym my to skończyliśmy?". Na czym to my skończyliśmy?
"— Nooo… — powiedział z ociąganiem się syn i podrapał się po głowie". Mógł powiedzieć "ociągając się" lub "z ociąganiem", nie "z ociąganiem się".
Z dalszego czytania zrezygnuję, zasłaniając się niepreferowaną tematyką. Jakkolwiek w ramach wynagrodzenia zostawię drobną radę: witanie potencjalnego czytelnika natłokiem szczegółów, których skupienie w jednym miejscu nie ma uzasadnienia, nie jest rzeczą przezorną. Pozwolę sobie tutaj posłużyć się porównaniem. Wyobraź sobie, że dialog to rozmowa przy stole, zaś spożywany przez jej uczestników posiłek — opisy. W miarę połykania kolejnych kęsów, każda postać nabiera pewnych cech wyglądu, charakteru czy czegokolwiek innego, co tylko Ci się umyśli (zali ziemniaki to aparycja, a surówka jest zbiorem przyzwyczajeń). Nikt nie pakuje całej zawartości wielkiego, obiadowego talerza do ust, prawda? Jedzą powoli, dzieląc się z rodziną lub przyjaciółmi jakimiś własnymi przemyśleniami tudzież szczegółami z życia. I właśnie w trakcie tej rozmowy powinni nabierać jakichś cech własnych (uwaga, pisząc "rozmowa" mam na myśli całą długość opowiadania/opowieści/historii/powieści, nie tylko tę jedną, konkretną rozmowę). W końcu wkładanie do buzi wszystkiego, co tylko się da uważane jest za niegrzeczne i nieestetyczne, nieprawdaż?

P.S.
Uważaj na powtórzenia.

Gość

Dziękuję bardzo za rady, z pewnością się przydadzą. Przepiszę i powieszę nad biurkiem, żeby pamiętać. Błędy natomiast poprawię w wolnej chwili, jestem wdzięczna za ich wypisanie. Nawet nie podejrzewałam, że tyle tych powtórzeń...
Jeszcze raz dziękuję, pozdrawiam, Melpomene.